ටික දවසක් තිස්සේ එක දිගට වැහැපු වැස්ස පායල තිබ්බත් ඒ ආකාසෙන් වැටිච්චි වතුර වලින් මුළු පරිසරයම තවමත් පෙඟීලා තෙත්වෙලා. ඒ තෙත පුරුදු දුවිල්ලට එකතු වෙලා නාහෙට හරි අමුතු විදියේ සීතල කිතියක් ගෙන එනවා. අසාමාන්‍ය උණුසුමක් සහිත පොසිල ඉන්ධන මුසු ඒ හුස්ම පොදට තාවකාලිකව සමුදෙන්න හිතාගත්තු මම, කඩිමුඩියේ කොල්ලුපිටියේ ලිබර්ටි එක ගාවින් මතු වෙච්චි මාතර බස් එකක නැග ගන්නවා. බැලූ බැල්මට දේව විමානයක් වගේ පෙනුන බස් එකේ තිස්තුන් කෝටියක් දෙව් රූප පෙරටු කරත් අපූරු සංගීත සාජ්ජේයක් තිර ගත වෙනවා. ප්ලග් නොකරපු සීට් බෙල්ට් එක සාරි පොට වගේ ඇඟ උඩින් දා ගත්තු ඩයිවර් කපු මහත්තය, අලුත් ලේලන්ඩ් කොට ජියර් එක තුනෙන් එකට දාලා අපිව සාජ්ජේ සද්දෙට නටවල ගන්නවා. මේ අල්ල පනල්ලේ යාන්තම් මං සීට් එකක් බදාගෙන වාඩිවෙනවා.
ඒක තුනේ සීට් එකක් වෙච්චි. බැලූ බැල්මටනම් විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍යයෝ දෙන්නෙක් වගෙයි.! මගේ එක් පසක ඉතිරි ද්වී අසුන් වල කොල්ලන් දෙදෙනකු සැහැල්ලු කතා බහක යෙදෙයි. මදක් උස් හඬින් කෙරුණු එකී සංවාදය අද ලංකාවේ පුද්ගලික විශ්ව විද්‍යාල බිහිවීම ගැනයි. ලාංකීය සමාජය තුල සැමා හට එක ලෙස ලංවිය නොහැකි ආයතන වෙත අධ්‍යාපන අයිතිය පවරාදිම ගැන විනාඩි 30ක් පමණ පුරා ඉතා අපුරු විවරණයක යෙදුනු ඔවුන් ගැන මම පැහැදුනෙමි. මා හටද ඔවුන් සමග යමක් දොඩන්නට සිත්විය. නමුත් කොන්දොස්තර ගුරුන්නාන්සේ පඩුරු ඉල්ලගෙන ආ නියා ඒ සිතුවිල්ල මට මදක් ප්‍රමාද කරගන්නට සිදුවුණි. නමුත් ඒ අවසරයෙන් උක්ත සිසුන් දෙදෙනාගේ මුවෙන් නික්මුණු වදන්ද මෙහිලා අකුරු කිරීමට කැමැත්තෙමි. "weekend එකේ නිකං ගෙදර ඉන්නවට වඩා නරකද බං ගමේ A/L class එකක්වත් පොඩියට පටන් ගත්තොත්...? ඔව් බං මටත් හිතිලා තියෙන්නේ...නිකං ගෙදර ඉන්න එකේ පැයකට අඩුම 1500ක් වත් කපන්න පුළුවන්. උබට කියන්න English medium කලොත් ගේමක් නැතිව 2500ක් වත් පැයකටට කපාගතහැකි..." මම අනිච්චානුගවම ඔවුන්ගේ මුහුණු දෙස එබී බැලුවෙමි. ඒ අන් කවරක්නිසා වත් නොව, කොන්දා ඉතුරු සල්ලිත් අරං මාරු වෙන වංගියේ පෙරකී කන්නන්ගර දරුවන් පරයා නැගුනු, මෙකි හඬේ අයිතිය පසිඳලීමට නොහැකිව විපිළිසර වීමෙනි.
මොහොතකට පෙර, මුදල් මත අධ්‍යාපනය තීරණය නොකලයුතුය යන්න ගැන අධෝමුව විකා ගෙන දෙසා බෑ මොවුන් දෙපලගේ ගේ මුවින්ම මේ කියවෙන්නේ කවරක්ද...? ඔවුන්ගේ සිතුවිලි...මදක් විමසා බලන්න...!
සැ:යු :- මේ සටහන සමස්ථ ශිෂ්‍ය ප්‍රජාවෙන් අතලොස්සක් නියෝජනය කරන, සිය පැවැත්ම උදෙසා "දෙබිඩි" ආකල්ප උසුලන්නා වූ අයවලුන් පිරිස ගැන අප්‍රසාදයෙන් ලියවුවක් බව සලකනු මැනවි...
No comments:
Post a Comment